O książce: rok / Siergiej Korolew. Autobiografia Po ukończeniu szkoły w 1997 roku rozpoczął studia stacjonarne w Instytucie Literackim. Ale jak to często bywa z ludźmi, którzy nie dorastają do sytuacji i środowiska, w jakim się znajdują, w tamtym czasie bardziej się wygłupiałem niż się uczyłem. W rezultacie armia przyjęła mnie z otwartymi ramionami. Po wojsku wróciłem do swojego miasta, jakiś czas pracowałem przy wyrębie: przynajmniej coś płacili, a ja nie miałem wielkiego wyboru. W 2000 roku ponownie wstąpiłem do Instytutu Literackiego, już w dziale korespondencji, seminarium Galiny Iwanowny Sedykh - gdzie pozostaję do dziś. W Moskwie publikowałem w tak znanych i mniej znanych publikacjach, jak czasopismo „Studia Literackie”, almanach „Bratina”, zbiór poezji „Renesans”. Urodziłem się dwadzieścia pięć lat temu w małym w mieście Babaevo w obwodzie Wołogdy, jak mówią, w rodzinie robotniczej: ojciec i matka pracowali jako tokarze w fabryce. Potem wszystko było jak zwykle: chodziłem do zwykłej szkoły, uczyłem się nierównomiernie, moimi ulubionymi przedmiotami była literatura, język rosyjski, historia - a także wychowanie fizyczne i inżynieria samochodowa; nauki ścisłe nadal pozostają dla mnie ciemnym lasem. Zawsze lubiłam czytać, choć nie zmieniło się to od czasów szkolnych. Kiedy miałem jedenaście lat, napisałem swój pierwszy wiersz; Impulsem do kreatywności było zwykłe lenistwo: przydzielono nam esej o przyrodzie lub, według naszego wyboru, osiem linijek poezji na ten sam temat. Oczywiście przeliczyłam się i okazało się, że osiem linijek to mniej niż dwie strony prozy, a więc szybciej – bardzo chciałam iść na spacer. Nie minęło dużo czasu, zanim poezja stała się niemal niezbędnym środkiem wyrażania siebie. W latach 1996 i 2000 udało mi się wydać dwa zbiory moich wierszy, o niewielkim nakładzie; publikowane w lokalnych gazetach.